De slotmonoloog imponeert. Jacob, de hoofdpersoon die veel trekjes van Wouterse zelf heeft, spreekt daarin over de dood als verlossing. Het is een poëtische en ook filosofische tekst van Oscar van Woensel die afkomstig is uit Slaaf, een solo van Wouterse uit 2012. Er spreekt een verlangen uit naar de dood, zonder dat dit loodzwaar wordt.

Jack Wouterse wil nog een keer vlammen. En haalt alles uit de kast. Na zijn prachtrol in Salam bij het Noord Nederlands Toneel staat hij weer eens alleen op het toneel in een sterk autobiografisch getinte voorstelling, ook al heeft hij zijn grotendeels zelf geschreven teksten gemengd met fictie.

Zonder subsidie maar met een enorme bezetenheid stortte hij zich in dit soloproject waarbij hij alles zelf doet. Geen regisseur, geen technicus en geen chauffeur. Maar wel veel energie en een mooi verhaal, ook al is dat tegen het einde wat warrig geworden. Mooi en sfeervol is het rommelige decor met zelfgemaakte schilderijen.

Wouterse voert de oude weduwnaar Jacob ten tonele die teruggetrokken leeft in een Spaans dorpje. Zijn vrouw liet hem een brief met leefregels na omdat ze bang was dat hij anders weg zou kwijnen. Die brief is de leidraad van zijn leven geworden. Een prachtig en ontroerend uitgangspunt. Hij wisselt zijn verhaal af met filmpjes van zijn telefoon die door een videocamera op een scherm geprojecteerd worden.

Wouterse is een mateloze man van 61 jaar met een leven vol verslaving achter de rug, maar is al jaren clean. Dat zijn solo dan toch De laatste heet, roept dan ook vragen op die in de voorstelling niet beantwoord worden. Dus wie deze imposante acteur nog eens wil zien..