Een imposante man met rode dopneus, geschminkt als clown, verschanst zich op het Spaanse platteland met een hond die Alibaba heet. Rondom hem een heuvelrug aan rommel: schilderijen, kwasten en gedrapeerde witte lakens die een geheime wereld verhullen. Hij is de zestig voorbij en kijkt terug op zijn leven als acteur en circusartiest. Zijn overleden vrouw Laura liet hem een to do-lijst na om hem te behoeden voor eenzaamheid. Schilderen moet hij, dansen, een nieuwe vriendin zoeken. En vooral geen ruzie maken met hun dochter Megan.

Jack Wouterse speelt deze Jacob in een ontroerende, authentieke monoloog, De laatste. Het is meer dan een retrospectief: het is zoeken naar houvast, het ontraadselen van een complex leven. Wat betekent ouderdom? Hoe zoek ik vrede met mijn dochter? Af en toe ontsteekt Wouterse in een vlaag van woede over wat hem is overkomen, maar gaandeweg verandert De laatste in een verstild relaas waarin Jacob zijn herinneringen en angsten ontwapenend en zelfs filmisch oproept. De foto van Laura begeleidt hem op zijn reis door de tijd. Zij blijft zijn referentiepunt, ook al komt er een nieuwe vrouw in zijn leven, de Spaanse Rosita. Uiteindelijk verzoent Jacob zich met zijn dochter, nadat hij de moed heeft opgebracht haar ontvoerde kleinzoon op te sporen in een ver land. Hij verbeeldt het kleine jongetje als een pop die hij onder zijn bodywarmer klemt: wat een prachtig beeld.

Wouterse licht uiteindelijk een tip van de sluier wanneer hij opeens de monoloog uit de stormscène uit King Lear speelt, de titelrol die hij in 2007 bij het Ro Theater vertolkte: deze authentieke, soms ruige en vooral intrigerende monoloog gaat over een oude man die nog één keer koning in zijn leven wil zijn.